My first Mardi Gras was 20 years ago, on my birthday—New Orleans being a place that truly embraces the spirit of my birthday—and for some time, from within a crowd across the street, just after dusk had given way to night; I saw, then watched, the ghostly-blue visage of what seemed to be a woman's face, perfectly still, as it hung in the darkness of an empty Garden District balcony; eyes downcast, unseen, a faint eldritch glow that did not penetrate the surrounding gloom: her expression somber, pensive, maybe even mournful; up above, but not watching, the flambeaux that bobbed, and oblivious to the drums that boomed, parading through the street below—too unreal to be real, yet too real to be anything else—and because the brain itches when it can make no sense of what the sight claims to see, I squinted my eyes, twisting them up, trying to make her corporeal; to manifest her into the world of the living, to shelve her into a warehouse of things, or to send her away entirely to the realm of the fanciful, until finally, she lowered her phone.
Victorian ghosts haunt stairwells, attics, and moors.
Modern ghosts haunt their phones.
Mia unua Karnavalo estis antaŭ 20 jaroj, en mia naskiĝtago—Nov-Orleano estante loko kiu vere brakumas la spiriton de mia naskiĝtago—kaj dum iom da tempo, de homamaso trans la strato, tuj post kiam la vesperkrepusko estis cedinta al nokton; mi vidis, tiam rigardis, la fantome-bluan aspekton de tio, kio ŝajnis esti vizaĝo de virino, perfekte senmova, dum ĝi pendis en la mallumo de malplena Ĝarden-Kvartala balkono; okuloj rigardantaj malsupren, neviditaj, malforta preternatura brilo kiu ne penetris la ĉirkaŭantan mornon: ŝia esprimo serioza, pripensema, eble eĉ funebra; supren de, sed ne rigardardante, la torĉoj kiuj balanciĝis, kaj nekonscia pri la tamburoj ke tondris, paradante laŭ la strato sube—tro nereala por esti reala, tamen tro reala por esti io ajn alia—kaj ĉar la cerbo jukas sin kiam ĝi povas fari neniun sencon de tio, kio la vidado asertas vidi, mi strabigis miajn okulojn, tordante ilin streĉe, provante enkorpigi ŝin; manifesti ŝin en la mondo de la viva, enbretigi ŝin en magazeno de objektoj, aŭ forsendi ŝin tute al la regno de la fantazia, ĝis finfine, ŝi malsuprenigis sian poŝtelefonon.
Viktorinaj fantomoj hantas ŝtuparejojn, mansardojn, kaj erikejojn.
Modernaj fantomoj hantas iliajn poŝtelefonojn.